| |
Ojej, nie rozczulaj mnie  .
No dobra, to masz dwie dalej.
Więcej nie ma (mogą być błędy xP)
Dochodziła piąta rano. Mimo że słońce wyszło już zza horyzontu, nadal było ciemno, a w powietrzu unosiła się tajemnicza i gęsta mgła.
Większość ludzi spało smacznie w swoich łóżkach, będąc w krainie snów.
Jednak pewna kobieta nie mogła się pogrążyć we własnych marzeniach sennych. Stała oparta rękoma o parapet i patrzyła przez zamgloną szybę, lecz nic nie dostrzegała. Jej zaczerwienione i podkrążone oczy wskazywały na jej problemy z zasypianiem.
Na palcu u jej dłoni połyskiwała złota obrączka.
- „Imagine there’s no countries. It isn’t hard to do.”* – podśpiewywała cichutko pod nosem i nadal spoglądała nieobecnym wzrokiem w głąb mgły, która trwała już bardzo długo. – „Nothing to kill or die for. And no religion too.”*
Tak... Te słowa sprawiły, że czarnowłosa pogrążyła się w rozmyślaniach. Śmierć, wszędzie śmierć. Wystarczy przeczytać gazetę, włączyć radio, czy pójść do sklepu, by usłyszeć o krwawych mordach. Jednak nie ma, co się dziwić. W świecie czarodziejów trwała właśnie wielka wojna. Lord Voldemort spełnił swoje pragnienie i prowadził zaciętą walkę, będąc u szczytu władzy.
Ta sytuacja trwała już bardzo długo, ale dopiero teraz działy się najokropniejsze rzeczy. Masowe, obrzydliwe morderstwa dorosłych, dzieci, jak i niemowląt, wtargnięcia Śmierciożerców i ich Pana na rodzinne kolacje, urodziny, imieniny, śluby i inne święta oraz okazje, gdzie było dużo ludzi.
W zamku głośno przekręcił się klucz, klamka poruszyła się i drewniane drzwi otworzyły się z piskiem. Do domu wszedł wysoki mężczyzna w ciemnym płaszczu, którym był szczelnie zakryty. Zdjął go oraz buty, po czym wszedł do salonu. Miał nadzieję, że nikogo nie obudził, a jego żona wreszcie zasnęła po wielu bezsennych nocach. Błądził swoimi czarnymi oczyma po pokoju, a gdy jego spojrzenie padło na postać przy oknie, zawiódł się. Podszedł do niej, objął w pasie i oparł brodę o jej ramię. Chciał coś powiedzieć, ale nie wiedział, co, więc milczał.
- Z każdym dniem wracasz coraz później... – wyszeptała po chwili niebieskooka, ale nawet nie zaszczyciła męża spojrzeniem.
- Taka praca. Coraz więcej roboty. Przecież wiesz, że nie obijam się. Chyba to nie jest powód, że nie śpisz...? – spytał nieśmiało.
- I tak, i nie. Boję się... – rzekła i położyła dłoń na zimnej szybie. Opuszkami przejechała po niej i poczuła jej kojący nerwy chłód.
- Boisz się? Czego?
- Boję się straty bliskich mi osób. A jeśli On przyjdzie i będzie chciał mi was odebrać? W dodatku martwię się. Serena uciekła od Remusa, a to nie jest najlepsza pora na wymykanie się z domu i wałęsanie się po świecie...
- Ale to już dawno było.- wtrącił jej w słowo Daniel.
- Wiem i właśnie, dlatego się martwię. Nikt nie ma z nią kontaktu. Nie wiadomo, gdzie jest, co robi, jak się czuje. A jeśli ona... Jeśli ją dorwali... Och, Daniel! – głos jej się załamał. Wtuliła się w męża, a łzy same zaczęły spływać po jej policzkach. Ten głaskał ją po włosach i próbował uspokoić. Niestety nadaremnie.
- Słuchaj, Serena jest bardzo mądrą czarownicą. Tak łatwo jej nie dorwą...
- Więc ją dorwą?! – szatyn pojął, że źle sformułował. - Nawet najlepsi polegli...
- Ale nie Dumbledore, a ona przecież jest jego córką! – stwierdził brunet. Nie wiedział, co ma dalej mówić. Wierzył w swoje słowa, owszem, ale czuł, że jego żona nie, a on nie miał już sił jej tłumaczyć.
- Nie wszystkie córki dziedziczą moc, umiejętności i zamiłowania po ojcu, bo jak wyjaśnisz to, że nie chodzę teraz w czarnej pelerynie, z różdżką w ręku i nie zabijam ludzi? Mniejsza o to... Jeszcze Potterowie muszą się ukrywać przed Nim.
- Tak... – potwierdził jej słowa.
- Nigdy nie myślałam, że tak będzie wyglądać przyszłość.
- Wikuś, już cię tatuś ubrał?
- Jeszcze chwilkę, mamo! – odezwał się dziecięcy głosik z pokoju obok.
Czarnowłosa spojrzała na pierwszą stronę gazety.
TEN-KTÓREGO-IMIENIA-NIE-WOLNO-WYMAWIAĆ POKONANY!
W nocy z trzydziestego pierwszego października na pierwszego listopada Sami-Wiecie-Kto zaatakował posiadłość Potterów w Dolinie Godryka, po czym zamordował ich. Potem próbował również zabić Harry’ego, ich rocznego syna. Z niewyjaśnionych przyczyn mały czarodziej przeżył zaledwie z blizną w kształcie błyskawicy na czole, a najpotężniejszy czarnoksiężnik wszech czasów zniknął. Chwalmy Harry’ego, Chłopca, Który Przeżył! Więcej na stronie od drugiej do trzeciej oraz od piątej do dwudziestej.
ZDRADZIŁ PRZYJACIÓŁ I DOSTAŁ DOŻYWOCIE W AZKABANIE!
Syriusz Black, najlepszy przyjaciel Potterów, zdradził ich Temu-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymieniać, a potem zabił Petera Pettigrew oraz dwunastu mugoli...
Więcej na stronie czwartej.
- Co to się porobiło... Lily i James nie żyją z rąk Voldemorta, Syriusz zamordował Petera i trafił do Azkabanu, Remus się załamał, a Serena uciekła... – szeptała do siebie niebieskooka. Stanęła przed czarno - białą fotografią i wpatrywała się w te wesołe, roześmiane twarze. Oczy zaszkliły jej się. Już miała się rozpłakać, gdy coś pociągnęło ją za kawałek spódnicy. Spojrzała w dół i ujrzała własnego synka, który był ubrany w granatową bluzeczkę, czerwony sweterek i dżinsy.
- Czy tak dobrze? – spytał malec.
Kobieta westchnęła i usiadła na kanapie. Zakryła twarz dłońmi, by ukryć łzy. Po chwili poczuła dwie małe dłonie na swoich kolanach.
- Gniewasz się? – usłyszała smutny głos czterolatka. Camilie podniosła wzrok na niego, po czym przytuliła go.
- Nie, kochanie. Wiesz, musimy pokazać wujkowi Jamesowi i cioci Lily, że będziemy za nimi tęsknić i o nich pamiętać..
- A gdzie oni są? – zapytał brunet. Nie rozumiał słów skierowanych do niego.
Jego mama chwilę się zastanawiała, a moment później wyciągnęła palec ku górze.
- Na dachu? – zdziwił się Wiktor.
- Nie. – czarnowłosa zaśmiała się cicho, wbrew woli, po czym wzięła dziecko na ręce i podeszła do otwartego okna. – Widzisz te chmury?
- Widzę.
- Oni są właśnie tam, w niebie. Mogą robić, co chcą i niczego im nie brakuje. Teraz już rozumiesz? – spytała, a malec kiwnął przytakująco. Postawiła go na podłodze i leciutko popchnęła w stronę małego pokoiku. – Idź teraz do tatusia i pozwól mu się ubrać odpowiednie do tej okazji.
Czterolatek spojrzał na matkę, potem na drzwi do swojego pokoju i poszedł do niego, wołając „Tato! Tato!”.
Słońce znikało za widnokręgiem, sprawiając, że niebo przybierało przeróżne barwy. Księżyc już szykował się na zmianę warty z nim.
Tymczasem w Dolinie Godryka trwał pogrzeb. Na polanie stał biały, marmurowy pomnik. Wokół niego zgromadził się spory tłum, ubrany na ciemno ze smutnymi minami. To wszystko nadawało bardzo przygnębiający nastrój.
Lily i James Potterowie byli dla jednych sławnymi i bardzo dobrymi aurorami, a dla innych wspaniałymi przyjaciółmi.
Wśród tej drugiej grupy była pewna para, również ubrana na czarno, jak reszta zgromadzonych.
Jedynie mały czterolatek, który stał z nimi, nie zdawał sobie sprawy z ważności wydarzenia. Trzymał swojego tatę za rękę, ciągle się odwracał i rozglądał dookoła. Najwyraźniej się nudził i szukał jakiegoś ciekawszego zajęcia. Pewnie je dostrzegł, bo oddalił się od rodziców, a oni byli tak pochłonięci pogrzebem przyjaciół, tak przygnębieni, tak zamyśleni, że tego nie zauważyli.
Goście zaczęli się powoli rozchodzić. Podchodzili po kolei do pomnika i zostawiali obok niego wieńce. Dopiero wtedy można było zobaczyć, kto przyszedł. Przeróżni czarodzieje z Ministerstwa Magii, malutki Neville ze swoją babcią, Remus, wielu nieznajomych ludzi oraz gapiów, koledzy ze szkoły, dziennikarze, personel hogwarcki, w tym Albus Dumbledore, Minerwa McGonagall, Rubeus Hagrid, znajomi Potterów, którzy przeżyli wojnę z Voldemortem, czarodzieje, którzy chcą złożyć hołd ostatniej ofierze Tego-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać oraz rodzicom Chłopca, Który Przeżył, a nawet zjawił się sam Minister Magii.
Wcześniej wspomniane małżeństwo również położyło już kwiaty, ale czarnowłosa kobieta stała jeszcze przez chwilę i patrzyła nieobecnym wzrokiem na wygrawerowany napis na grobie. Łzy spływały jedna po drugiej po zarumienionych policzkach. Każda zostawiała na nich mokry ślad.
Poczuła, że coś szarpie jej lewy rękaw od żakietu. Spojrzała w dół i ujrzała swojego synka w zabłoconych bucikach, ale z uśmiechem na twarzy.
Niebieskooka tak się zamyśliła, że nie zauważyła, że zaczął padać deszcz.
- Mamo, kiedy odwiedzimy ciocię Serenę? – spytał się malec.
- Ale, kochanie, my nie wiemy, gdzie ciocia mieszka. – odpowiedziała mu matka, nie ukrywając smutku.
- To sama się jej spytaj. – nim się spostrzegła, dziecko prowadziło ją za rękę w tylko sobie znane miejsce.
Po chwili jednak zauważyła w oddali tajemniczą sylwetkę. Gdy się przyjrzała dokładniej, zobaczyła znajome, długie, brązowe włosy wystające spod kaptura, które powiewały lekko na chłodnym, jesiennym wietrze.
Serena, bo to właśnie ona była tą tajemniczą postacią, powoli odchodziła już z uroczystości. Weszła pomiędzy drzewa, a tam zniknęła.
Camilie z Wiktorem podążali jej śladem. Gdy doszli do lasu, ujrzeli po raz ostatni młodą Dumbledore, ponieważ po chwili zniknęła, a powietrze przeszył trzask, towarzyszący deportacji.
Za oknem prószył śnieg. Białe płatki wirowały na wietrze. Temperatura spadła do kilkunastu stopni poniżej zera, dlatego na szybach osiadał się szron. Tworzył na nich przepiękne obrazki, które były mniej lub bardziej wyraźne, przez co pobudzały wyobraźnię. To właśnie była przepiękna twórczość matki natury.
Ostatni miesiąc w roku właśnie przekroczył półmetek i wszyscy przygotowywali się do obchodzenia świąt. W domostwach trwało ogromne zamieszanie. Każdy członek rodziny krzątał się, sprzątał, gotował oraz robił wiele rzeczy, które miały umilić spędzenie tego cudownego okresu.
Daniel uwielbiał każdą okazję, by być blisko rodziny i sprawić im, choć odrobinę radości. Mimo że przy organizacji wspaniałych chwil nie miało się czasu i było dużo pracy, to cieszył się jak małe dziecko, że wkrótce uszczęśliwi kogoś oraz będzie mógł spędzić czas z najukochańszymi dla niego osobami. Miał tak dobry humor, że aż chciało mu się śpiewać, ale powstrzymał się. W pewnej chwili napadła go dość dziwna i trochę dziecinna myśl. Przyszła mu ochota na wygłupy. Zakradł się do kuchni najciszej jak mógł i już miał przestraszyć żonę, która odstawiała naczynia do szafki, lecz ta się nagle odezwała.
- Daniel, jeśli myślisz, że cię nie słychać, to się mylisz. Nawet nie próbuj mnie przestraszyć, bo to się może źle skończyć. - rzekła czarnowłosa.
Szatyn zrobił minę zbitego psa i już miał odejść, gdy wpadł mu do głowy pewien pomysł. Wprawdzie nie przestraszy niebieskookiej, ale ją rozkojarzy, a to też ma swoje skutki. Podszedł do niej i objął ją, po czym pocałował w szyję.
Camilie stanęła nieruchomo i przez przypadek upuściła talerze, które roztrzaskały się o podłogę. W ogóle się tego nie spodziewała. Spojrzała na kawałki naczyń, które leżały w przeróżnych miejscach i mina jej zrzedła.
- Czy ty już nie masz, co robić? - spytała, lecz w jej głosie nie było słychać złości, ale rozbawienie. Machnęła różdżką, w celu naprawienia talerzy, ale porcelanowe kawałki złożyły się w jedną, dużą całość, tworząc jakąś dziwną figurkę.
- Widzisz, co zrobiłeś? Wytrąciłeś mnie z równowagi.
- Może lepiej ja się tym zajmę. Reparo. - po chwili mężczyzna naprawił wszystkie szkody. Uśmiechnął się figlarnie. Misja się udała znakomicie, dlatego był dumny z siebie. Jednak to zadowolenie zniknęło, gdy spojrzał na swoją żonę, która miała surową minę.
- Miałeś wziąć Wiktora i pójść na dwór ozdobić dom. – skrzyżowała ręce na piersiach. Jak zwykle jej mąż myśli o głupotach, a nie obowiązkach.
- Już skończyłem.
- A mam iść sprawdzić?
- Wiktor! Ubieraj się! Idziemy na dwór! – Daniel wołał swojego syna, wychodząc z kuchni. Lepiej się z nikim nie kłócić, a zwłaszcza teraz.
- Ech, ci mężczyźni... – szepnęła do siebie czarnowłosa i roześmiała się cicho. Cała ta sytuacja ją rozbawiła i to bardzo.
- Śnieg! – zawołał uradowany malec, po czym położył się na białym puchu.
- Wiktor, bo będziesz chory, a potem mama żyć mi nie da! Wstawaj! – Daniel wziął dziecko za rączki i podniósł.
- No dobra, to jak stroimy dom w tym roku? – spytał czarnooki, rozglądając się nie wiadomo, za czym.
- Ja wiem! Ja wiem! Cukierkami! – czterolatek już wyobrażał sobie, co zrobi z tymi wszystkimi słodyczami a na jego twarzy pojawił się uśmiech.
- Nie, nie, nie. Nie ma nawet o tym mowy. Gdzie są lampki?
- Na strychu.
- A łańcuchy?
- Na strychu.
- A...
- Na strychu. – Wiktor nie posiadał się ze szczęścia, że wie więcej, niż jego tata. W końcu on jest dorosły, a Wikuś jeszcze nie.
- Poczekaj, ja się o nic nie pytałem. Chcialem ci pokazać tę sowę, która leci do nas. – szatyn uniósł rękę i pokazał na ptaka, który właśnie zamierzał lądować. Po chwili zapukał w okno domu, przed którym stało dwóch ludzi i wleciał do środka wpuszczony przez kogoś.
- Ozdobimy potem. Może ktoś z nas dostał list? – rzekł Daniel, wziął malucha za rączkę i udali się do swojego domostwa.
Zdziwienie Camilie z każdym słowem było coraz większe. Nie mogła uwierzyć w to, co czyta. Ręce jej się trzęsły, a serce podeszło do gardła. Spojrzała na mały zegar z kukułką, który wisiał na ścianie po jej prawej stronie. Mała wskazówka była na piątce, a duża na jedynce. Nie czekając ani chwili dłużej, chwyciła płaszcz i już chciała wyjść, gdy spotkała męża z dzieckiem.
- Gdzie idziesz? – spytał, ściągając czapkę z głowy syna.
- Muszę wyjść. Przypilnuj Wiktora.
- Może...?
- Nie, nie musisz iść.
- Masz...?
- Mam. To pilne. – nie mówiąc już nic, wyszła z domu.
- Kiedyś twoja mama wpędzi się w kłopoty, zobaczysz. – rzekł Daniel do malca. – To co robimy?
Szła bardzo szybko, wręcz biegła, przez śnieg. Przeklinała pod nosem każdą przeszkodę, która stawała jej na drodze. Dlaczego akurat teraz się o tym dowiedziałam? Czemu nie wcześniej albo później? Na te pytania nie znała odpowiedzi. W końcu stanęła w miejscu i wyciągnęła z kieszeni wygnieciony świstek papieru. Odczytała adres i już po chwili zrobił się wielki huk. Na bułgarskich ulicach znów była pustka, nie było już nikogo, tylko wiatr cichutko gwizdał.
Szatyn stał i przypatrywał się swojemu dziełu. W końcu skończył ozdabiać dom. Musiał przyznać, że szybko się z tym uwinął i nawet nieźle mu to wyszło. Przecież nie każdy facet by tak potrafił.
Wiktor, znudzony patrzeniem się na dekorowanie „czterech ścian”, lepił bałwana. O tak, to było o wiele ciekawsze! Dodał tylko ostatni szczegół i już mógł podziwiać swój twór, o wiele lepszy, niż ten jego taty.
- Kto to jest? – zapytał Daniel, przyglądając się małej figurce z każdej strony.
- Gucio. – malec usiadł na ziemi, wziął garść śniegu i lepił kulkę.
- Kto to jest Gucio?
- Kot.
- Ale my nie mamy kota. – zdziwił się mężczyzna. Dziwnie się czuł, gdy nie wiedział, o co chodzi.
- Nie lubię kotów. – Wiktor rzucił śnieżką w bałwanka, a jego główka spadła.
Daniel wzruszył ramionami i wolał już o nic nie pytać. Wziął synka za rączkę i udali się do domu na kakao.
Znajdowała się w Londynie. Rozglądała się dokoła, próbując się zorientować w terenie. Te stare, ale śliczne kamieniczki, lampy nadal zapalane przez latarników i samochody, przejeżdżające, co jakiś czas.
- Jak ja tu dawno nie byłam, ale nic się nie zmieniło... Tyle czasu, ach. – westchnęła czarnowłosa. Ujrzała fontannę, połyskującą lodem i szronem. W zimę była nieczynna, ponieważ woda w niej, by zamarzła. Pobiegła do niej, ile miała sił w nogach. Nie obchodziło ją, że wiatr wieje jej prosto w oczy i mocno muska policzki. No i ten chłód... Ale w Bułgarii było o wiele zimniej, więc zdążyła przywyknąć. Miała nadzieję, że to tam odbędzie się spotkanie i nie będzie musiała czekać, ale przeliczyła się. Nie zastała nikogo. Jednak tuż po chwili podeszła do niej opatulona po brzegi postać. Zdjęła kaptur. Długie, brązowe włosy i łagodne, niebieskie oczy zauważało się od razu. Kobiety rzuciły się sobie w ramiona oraz rozpłakały się ze wzruszenia.
- Cami, tyle czasu! Ale się zmieniłaś... – Serena nie mogła się opanować.
- Za to ty wcale. Wciąż jesteś tą samą Sere, która chodziła po hogwarckich korytarzach. Gdzie się podziewałaś? Dlaczego uciekłaś? Jak ułożyłaś sobie życie? Czy...?
- Spokojnie, wszystko w swoim czasie. Chodź, pójdziemy do mnie. Nie będziemy stać na tym mrozie.
Przyjaciółki udały się główną ulicą w stronę przedmieścia. Szczęśliwe, że spotkały się po latach, nie zawracały sobie głowy jakimiś błahostkami, które działy się dokoła nich. Po drodze brunetka opowiadała czarnowłosej o tym, co się zmieniło, a co nie.
Drzwi otworzyły się, a do pomieszczenia weszli dwaj osobnicy płci męskiej. Rozebrali peleryny, czapki, szaliki i buty, po czym udali się do kuchni. Nie zauważyli, że nanieśli pełno śniegu, który z biegiem czasu zamienił się w wodę i błoto.
- Wiktor, przynieś mleko. - powiedział szatyn, wyciągając metalowy garnek z szafki i stawiając go na blacie. Po chwili dostał to, czego chciał.
Malec nalał to, co trzymał w rączkach do naczynia, przy czym porozlewał na boki. Jednak nie przejął się tym. Gdy sięgał po puszkę z kakao, wypadła mu ona z rączek i trochę jej zawartości rozsypało się na podłodze. Na szczęście coś jeszcze zostało, więc obaj panowie mogli sporządzić napój.
Po swojej przygodzie kulinarnej postanowili spróbować swoich zdolności w sztuce malowania palcami. W tym celu przygotowali dwie kartki, farby, pędzle i kubek wody. Pomazali sobie dłonie, po czym odciskali na papierze. Mały Wikuś zauważył, że jego kartka jest już zamalowana, więc zabrał się za dekorowanie ścian własnymi rączkami. Tak, to było to. Daniel, gdy to zobaczył, również przyłączył się do zabawy.
Czarnowłosa rozejrzała się po pomieszczeniu. Niby zwykły mugolski dom pełen jakichś dziwactw. Dla kogoś nie magicznego, to normalny pokój z normalnymi rzeczami. Jedyne, co tu nie pasowało, to Serena. Co utalentowana córka wielkiego Albusa Dumbledore’a robi tutaj? Mieszka, dobra, ale czemu akurat tutaj?
- W liście wspominałaś coś o jakimś Thomasie... – zagadała czarownica. Jej przyjaciółka roześmiała się serdecznie oraz odgarnęła kosmyk kasztanowych włosów za ucho.
- Nie, to nie tak. Cami, poznaj Samuela Thomasa, mojego męża. – niebieskooka aż upuściła filiżankę, którą trzymała w ręce.
- To, dlatego uciekłaś?! Nie mogę uwierzyć... Serena, jak mogłaś?!
- Wszystko ci wyjaśnię, spokojnie. Samuel, to jest Camilie Ho... przepraszam, Krum. Ciągle mi się to myli. Nie mogę się przyzwyczaić. Ale to nie koniec niespodzianek. – brunetka wstała, po czym udała się do jakiegoś pokoju. Przyniosła z niego małe dziecko, które trzymała na rękach.
- To jest Amanda, twoja chrześniaczka.
Cieszyła się, że ten dzień już się kończy. Za dużo wrażeń, oj za dużo... Widziała, jak udekorowano dom. Gdy weszła do środka, zobaczyła pobojowisko. Wszystko brudne. Całe jej świąteczne sprzątanie poszło na marne. Szukała sprawców tego bałaganu. Weszła do salonu i ujrzała jej dwóch chłopców, śpiących słodko na kanapie, ubrudzonych farbami, ale z uśmiechem, wtulonych w siebie. Nie miała serca ich budzić. Wzięła natomiast różdżkę w rękę i udała się ogarnąć trochę ten nieład.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
. I tak wieje chłamem...
